ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΛΕΩΝΙΔΟΥ, συγγραφέας - ερευνητής

ΓΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΓΙΑ ΤΟ ΥΒΡΕΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΓΡΙΒΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΟΚΑ

Δεν ξέρω τί έγραφες και γράφεις μέχρι τώρα αλλά αν κρίνω από τα γραφόμενά σου για την ΕΟΚΑ και τον Αρχηγό της, στο άρθρο σου “Είναι ο Χριστόφιας Ολετήρας της Κύπρου;” στις 08.09.2016 και στην απάντηση που έδωσες στον Αντρέα Μαϊμαρίδη, πρόεδρο του ΣΙΜΑΕ, δυο μέρες αργότερα, δεν έχω χάσει τίποτε στα 20 χρόνια που διατείνεσαι ότι δημοσιογραφείς. Γιατί πρώτα δεν έμαθες να σέβεσαι την ιστορία και ύστερα γιατί τα συμπεράσματά σου είναι τόσο επιφανειακά και ατεκμηρίωτα που δεν αξίζουν τον κόπο ανάγνωσης ή σχολίων. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, επειδή οι απόψεις που διατυπώνεις δημόσια είναι τόσο τερατώδεις και προσβλητικές για μια μεγάλη τουλάχιστον μερίδα Ελλήνων της Κυπρου και της Ελλάδας – και εκπλήσσομαι γιατί υπάρχουν ΜΜΕ που τις παίρνουν στα σοβαρά και τις δημοσιεύουν – νιώθω το χρέος να κάνω μερικές παρατηρήσεις:

1.       Γράφεις: «Δεν ξέρω πόσοι ζουν ακόμη στο αφελές εκείνο σύννεφο, στο οποίο οι Εγγλέζοι έφυγαν διότι φοβήθηκαν την ΕΟΚΑ η οποία μας απελευθέρωσε τάχα από τον αγγλικό ζυγό, αρνούμενοι να δουν αυτό που στην πραγματικότητα έγινε.» Είναι αφελές να επιχειρείς να καταρρίψεις το εξίσου αφελές επιχείρημα ότι δήθεν “οι Βρετανοί εγκατέλειψαν την Κύπρο ένεκα των απωλειών ζωής” ή ότι η ΕΟΚΑ κατέβαλε τον Βρετανικό στρατό. Η Βρετανία η οποία με μισό εκατομμύριο στρατιωτικές απώλειες και πέραν των 20 εκατομμυρίων μη στρατιωτικών απωλειών στο 2^ο παγκόσμιο πόλεμο δεν εγκατέλειψε τον αγώνα ενάντια στις δυνάμεις του άξονα ασφαλώς δεν θα υποχωρούσε έναντι μιας χούφτας κακώς εξοπλισμένων και απείρων ανταρτών.

2.       Εκείνο όμως που δεν μπόρεσες να καταλάβεις είναι ότι ο Διγενής με την ΕΟΚΑ κατόρθωσε να ενθουσιάσει, να διεγείρει και εξωθήσει ολόκληρο τον Κυπριακό λαό σε μια καθολική επανάσταση ενάντια στην αποικιοκρατία, ανεπανάληπτη στην ιστορία του. Είναι λυπηρό γιατί μέσα στα στενά πλαίσια της σκέψης σου δεν μπόρεσες να αντιληφθείς το τι συνέβηκε τότε στην Κύπρο. Ο Διγενής με την ΕΟΚΑ ως πρώτο στόχο του είχε να καταστήσει το νησί μή διακυβερνήσιμο από τις βρετανικές αρχές σε όλα τα επίπεδα, ώστε η πολιτική ηγεσία να μπορέσει να διεκδικήσει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Και το πρώτο σκέλος του εθνικού στόχου ο Αρχηγός της ΕΟΚΑ το πέτυχε. Για να σου τα κάνω πιο λιανά να τα καταλάβεις, μετά από δύο χρόνια κιόλας αγώνα, σχεδόν δεν υπήρχε εξουσία στην Κύπρο: α) Οι δημόσιες υπηρεσίες με τις καθημερινές απεργίες βρίσκονταν σε παράλυση και στασιμότητα. β) Η εκελεστική εξουσία δεν ήταν σε θέση να κυβερνήσει. γ) Οι μαθητές και μαθήτριες της δημοτικής και μέσης εκπαίδευσης απασχολούσαν καθημερινά τις δυνάμεις ασφαλείας με διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις που η κυβέρνηση κήρυξε παράνομες. δ) Η τοπική διοίκηση είχε διαλυθεί γιατί σχεδόν όλοι οι κοινοτάρχες (μουκτάρηδες) είχαν υποβάλει την παραίτησή τους. ε) Προς το τέλος του 1958 ακόμα και η δικαστική εξουσία είχε παραλύσει γιατί τα κυβερνητικά διακαστήρια δεν αναγνωρίζονταν και η κάθε κοινότητα εξέλεγε κοινοτική επιτροπή η οποία εκδίκαζε τα παραπτώματα των κατοίκων. στ) Η αστυνομία δεν μπορούσε να ασκήσει τα καθήκοντά της γιατί οι μισοί αστυνομικοί ανήκαν στην ΕΟΚΑ ή την υποβοηθούσαν.

Η διακυβέρνηση ενός τόπου κι ενός λαού ο οποίος εναντιώνεται την εξουσία βίαια σε όλα τα επίπεδα είναι αδύνατη. Όσο πιο σκληρά μέτρα λαμβάνουν οι αρχές τόσο πιο μεγάλη σε ισχύ και έκταση γίνεται η αντίσταση. Και αυτό έγινε στην Κύπρο σύμφωνα με το σχέδιο του Διγενή. Η τότε Βρετανική κυβέρνηση, με την εφαρμογή της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης στην Κύπρο, με τους απαγχονισμούς των νέων, με τις φυλακίσεις άνευ δίκης, με τα βασανιστήρια υποδίκων, ανδρών γυναικών ακόμα και παιδιών, και γενικά με την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μένει όλο και περιοσσότερο εκτεθειμένη στα μάτια τόσο της βρετανικής αντιπολίτευσης όσο και των συμμάχων της. Επομένως ο Διγενής και η ΕΟΚΑ και ολόκληρος ο Κυπριακός λαός πέτυχαν τον άμεσο και πρώτο στόχο του αγώνα. Κατέστησαν την Κύπρο μια αποικία που ήταν αδύνατο να κυβερνηθεί από τους Βρετανούς.

3.       Γράφεις: «Τι πέτυχε ο αγώνας της ΕΟΚΑ; Μια κουτσουρεμένη ανεξαρτησία, την οποία εμείς, διά του Μακαρίου, αποκαλούσαμε δημόσια, ακόμα και το 1963, μεταβατικό στάδιο για την Ένωση. Εάν είχαμε επιδιώξει από την αρχή την ανεξαρτησία μας όπως όλοι οι άλλοι, αλλιώς θα ήταν σίγουρα η μοίρα μας σήμερα.»

 Ο αγώνας της ΕΟΚΑ λοιπόν υπό την ηγεσία του Διγενή πέτυχε να καταστήσει το νησί μή διακυβερνήσιμο από τις βρετανικές αρχές σε όλα τα επίπεδα. Δεν ήταν ο αγώνας της ΕΟΚΑ που πέτυχε μια κουτσουρεμένη ανεξαρτησία.  Εκείνοι που δεν κατάφεραν να εκμεταλλευτούν αυτή τη νίκη του Διγενή και της ΕΟΚΑ στην Κυπρο ήταν οι τότε πολιτικοί ηγέτες Κυπρου και Ελλάδας δηλ. ο Μακάριος και οι Καραμανλής και Αβέρωφ. Η πολιτική ανεπάρκεια της Ελληνικής πλευράς (Κύπρου και Ελλάδας) έδωσε την ευκαιρία στη Βρετανική και την Τουρκική διπλωματία να πετύχουν μια πολιτική νίκη. Και ήταν η αλλαγή του αρχικού τελικού στόχου του αγώνα από αυτοδιάθεση σε ανεξαρτησία που επισώρευσε τα μαύρα κακά στον τόπο μας.

 Η επιδίωξη της αυτοδιάθεσης ήταν ο πιο ορθός στόχος της εποχής και το δικαίωμα αυτό είναι διαχρoνικό. Το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης διά δημοψηφίσματος διασφαλιζόταν για όλους τους λαούς με δύο ανωτάτου επιπέδου διμερείς συμφωνίες Βρετανίας – ΗΠΑ (1941 και 1954) καί ενσωματώθηκε και στον ίδιο τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ. Από το 1950 - 1960  26 χώρες απέκτησαν την ελευθερία τους ασκώντας το δικαίωμα αυτό. Εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται σε πληθώρα περιπτώσεων. Η Τουρκία το εφάρμοσε για να προσαρτήσει την Αλεξανδρέτα. Η Βρετανία επανειλημμένα για το Γιβραλτάρ (δύο φορές), για τα νησιά Φόλκλανς, για τη Σκωτία και το Brexit. Πολύ λίγες είναι χώρες που μέχρι σήμερα δεν άσκησαν σε κάποιο στάδιο της ιστορίας τους το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Και όμως η τότε πολιτική μας ηγεσία, όχι μόνο δεν κατάφερε να διεκδικήσει αυτό το δεδομένο, δίκαιο και κατοχυρωμένο δημοκρατικό δικαίωμα, αλλά με τις άστοχες πολιτικές της κινήσεις δεν κατάφερε ούτε να αποτρέψει τη ρατσιστική, αντιδημοκρατική και απάνθρωπη Αγγλοτουρκική λύση της διχοτόμησης και τολμώ ακόμα να πω πως την υποβοήθησε!

Γράφεις: Εάν είχαμε επιδιώξει από την αρχή την ανεξαρτησία μας όπως όλοι οι άλλοι, αλλιώς θα ήταν σίγουρα η μοίρα μας σήμερα.

 Για 76 χρόνια, αδιάκοπα, οι εκπρόσωποι των Ελληνοκυπρίων ζητούσαν με ειρηνικά μέσα, με πρεσβείες, υπομνήματα και δημοψηφίσματα εκείνο που πλείστοι Βρετανοί πολιτικοί είχαν ήδη αναγνωρίσει από τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα, δηλαδή την ενσωμάτωση της Κύπρου, ενός νησιού στη συντριπτική του πλειοψηφία ελληνικού, με τον εθνικό κορμό, πορεία που ήταν η πιο φυσική και πιο λογική πολιτική εξέλιξη για όλα τα ελληνικά νησιά που βρίσκονταν ακόμα υπό ξένη κατοχή. Τίποτε δεν ήταν παράλογο στο αίτημα αυτό. Οι ίδιοι οι Βρετανοί μάλιστα δύο φορές (το 1912 και 1915) άνοιξαν την πόρτα για την ένωση χωρίς όμως οι τότε Ελληνικές Κυβερνήσεις να αρπάξουν τις ευκαιρίες αυτές. Αλλά οι πολιτικές καταστάσεις άλλαξαν μετά το 1920 και έκτοτε η Κύπρος αποτελούσε και αποτελεί στρατηγική βάση για τη Βρετανία. Ως εκ τούτου ουδέποτε (δική τους ξεκάθαρη δήλωση) θα εγκατέλειπαν το νησί. Απόδειξη είναι ότι μέχρι και σήμερα ακόμη διατηρούν στην Κύπρο κυρίαρχες στρατιωτικές βάσεις. Επομένως ο αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν μια αναγκαιότητα. Ο Κυπριακός λαός (εννοώ πάντοτε τη συντριπτική πλειοψηφία) υπό εκείνες τις περιστάσεις δεν είχε άλλη επιλογή: Είτε έπρεπε να συνεχίσει να ζει υπό την κηδεμονία, κυριαρχία και την κατοχή μιας ξένης δύναμης η οποία δεν είχε καμιά ιστορική, εθνική, θρησκευτική, κοινωνική, πολιτιστική ή γλωσσική συγγένεια μαζί του ή έπρεπε να επαναστατήσει για να απαλλαγεί από τη ξένη κυριαρχία.

Η λέξη ανεξαρτησία δεν υπήρχε κάν στο λεξιλόγιο του Κυπριακού λαού ή της κυπριακής ιστορίας μέχρι το 1956-57. Η εγκατάλειψη του αιτήματος της αυτοδιάθεσης διά δημοψηφίσματος, από τον Μακάριο (στους στενούς κύκλους του από το 1956 και δημόσια το 1958) για χάρη της ανεξαρτησίας χωρίς να επιδιώξει οποιοδήποτε αντάλλαγμα αποτελούσε την πρώτη ήττα της ελληνικής πλευράς. Γιατί ο Μακάριος δεν ήξερε και ούτε μπορούσε να προσδιορίσει ποια τελική μορφή θα λάμβανε ο όρος ανεξαρτησία που επιζητούσε. Η ανεπάρκεια της ελληνικής πλευράς είχε ως αποτέλεσμα μια κολοβή ανεξαρτησία στην οποία έμφυτοι ήταν οι σπόροι της διχοτόμησης.

Εκείνο που με εκπλήσσει όμως δεν είναι η ημιμάθεια, η επιφανειακή επιχειρηματολογία σου και τα πρόχειρα συμπεράσματα στα οποία καταλήγεις αναφορικά με τα πιο πάνω θέματα, αλλά η ασέβεια σου, η αυθάδεια, η αναίδεια και το θράσος σου έναντι της ιστορίας, τα οποία μαρτυρούν οι ύβρεις σου τόσο προς το πρόσωπο του Διγενή όσο και προς εκείνους που αγωνίστηκαν και πέθαναν υπό τις διαταγές του πολεμώντας για την ιδέα της ελευθερίας.  Η απάντησή σου προς τον Ανδρέα Μαϊμαρίδη την οποία τιτλοφορείς “Ε, ήταν ολετήρας ο Γρίβας, κύριοί μου. Τι να κάνουμε;”, είναι γεμάτη από τέτοια δείγματα αντιμετώπισης των πραγμάτων. Γράφεις στην απάντησή σου “Δεν ξέρω να έγινε, κ. Μαϊμαρίδη θρύλος παγκοσμίως ο Γρίβας! Ούτε και καταξιώθηκε στη συνείδηση του Πανελληνίου όπως λέτε.”  Αν είναι δυνατόν ένας “δημοσιογράφος 20 χρόνων” να μην έχει ποτέ ακούσει για το συγχαρητήριο τηλεγράφημα του Κάστρο πρός Γρίβα μετά το τέλος του αγώνα της ΕΟΚΑ, ούτε για το ότι η Βουλή των Ελληνών απένειμε τον τίτλο “Αξιος της Πατρίδος” που αποτελεί την υψηλότερη και ενδοξότερη διάκριση του Ελληνικού έθνους προς πολίτη του και που πριν από το Γρίβα μόνο οι Ελευθέριος Βενιζέλος και Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έτυχαν αυτής της ανωτάτης τιμής; Ούτε μπήκες ποτέ στον κόπο να διαβάσεις τι έγραψε ο ξένος και μάλιστα ο Βρετανικός Τύπος ανακοινώνοντας το θάνατό του; Σου αναφέρω μόνο μερικά παραδείγματα:

The Times: Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας – Διγενής – ηγέτης ανταρτών που πολέμησε για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα ... Για τους Βρετανούς ήταν ένας «αρχιτρομοκράτης και δολοφόνος», για τους Έλληνες ήταν ο «ελευθερωτής» και ένας εθνικός ήρωας. Όποια γνώμη κι άν τελικά επικρατήσει μεταξύ των νεοτέρων ιστορικών, δύσκολα μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι ο Γρίβας ήταν, πάνω απ’ όλα ένας ιδεολόγος και ότι η παρουσία του στην Κύπρο υπήρξε άμεσο επακόλουθο μιας βασικά ασύνετης Βρετανικής πολιτικής γι’ αυτή την πρώην αποικία του Στέμματος (Βιογραφία σ.646)

The Daily Telegraph: Πολλοί Βρετανοί στρατιωτικοί θα θυμήθηκαν ξαφνικά το παρελθόν, τις τελευταίες μέρες, μετά την είδηση του θανάτου του Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα. Ως «Διγενής», υπήρξε σχεδόν μυθικός ηγέτης του παράνομου αγώνα ενάντια στη Βρετανική αποικιοκρατία στην Κύπρο. Κάπου 50.000 Βρετανικά στρατεύματα παρατάχθηκαν εναντίον του. Δεν αποτελεί  έκπληξη το ότι ο Πρόεδρος Μακάριος χτες απένειμε γενναιόδωρο φόρο τιμής στο Γρίβα αναφέροντας την «τεράστια προσφορά του» στον «απελευθερωτικό αγώνα» του Ελληνικού Κυπριακού λαού. Δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, πρώτα γιατί ο Γρίβας έγινε ένας αυθεντικός εθνικός ήρωας των Ελλήνων και  δεύτερο γιατί, χωρίς τις στρατιωτικές ικανότητες του Γρίβα, ο ίδιος ο Μακάριος κατά πάσα πιθανότητα  δε θα βρισκόταν εκεί που βρίσκεται σήμερα...

The Year in Pictures 1973-1974: Η ετήσια έκδοση Το Έτος μέσα από Φωτογραφίες 1973-1974,  όπως ο τίτλος υποδηλώνει, δημοσιεύει ετήσια φωτογραφίες διεθνών γεγονότων με χρονολογική σειρά. Στον κατάλογο των σπουδαιότερων διεθνών συμβάντων του Ιανουαρίου του 1974, ανάμεσα στα επτά γεγονότα που αναφέρει, είναι και ο θάνατος του Διγενή. Στον περιληπτικό πίνακα γεγονότων γράφει (μετάφραση):[1]

27 Ιανουαρίου: Κύπρος. Πεθαίνει ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας, αρχηγός της ΕΟΚΑ και αντάρτης της ένωσης με την Ελλάδα.

Στις φωτογραφίες της για το μήνα Ιανουάριο 1974 η έκδοση περιλαμβάνει μια που δείχνει τη σορό του Διγενή με την εξής υποσημείωση:

28 Ιανουαρίου: Ο Έλληνας πρέσβης στην Κύπρο καταθέτει στεφάνι στο νεκρικό κρεβάτι του στρατηγού Γεωργίου Γρίβα που πέθανε στις 27. Ο Γρίβας σ’ όλη του τη ζωή αγωνίστηκε για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, πρώτα ενάντια στους Βρετανούς και μετά εναντίον συμπατριωτών του υπό το Μακάριο, κερδίζοντας την αναγνώριση ενός από τους πιο τολμηρούς και θαρραλέους  ηγέτες ανταρτών του  αιώνα. 

Μετά επαναλαμβάνεις ξανά το “Όπως επίσης ξέρουμε όλοι τη συνεργασία των Χιτών με τους Ναζί κατακτητές της Ελλάδας”. Αφού λοιπόν είσαι 20 χρόνια δημοσιογράφος πού είναι τα τεκμήρια σου για να μπορείς να διατυπώνεις τέτοια βαριά κατηγορία; Και σ᾽ αυτό όμως θα σε βοηθήσω λιγάκι, παραθέτοντάς σου ένα (και υπάρχει πληθώρα τα οποία έχω δημοσιεύσει, Γ.Γρίβας Διενής - Βιογραφία 2ος τόμος, Κεφ. 9) αυθεντικό απορρητο βρετανικό ντοκουμέντο από την “Περιοδική Συνοπτική Έκθεση Μυστικών Πληροφοριών Αρ. 3”,  της 14ης Ιανουαρίου 1944.

 Αν τα Αγγλικά σου είναι καλά, θα διαβάσεις ότι “Οι Γερμανοί έβαλαν τιμή στο κεφάλι του Γρίβα από τον Ιούλιο του 1943”. Οι κατακτητές λοιπόν της Ελλάδας με τους οποίους, εσύ και οι άλλοι ομοϊδεάτες σου κατηγορείτε τον Γρίβα ότι συνεργάστηκε, από τον Ιούλιο του 1943 ήθελαν την κεφαλή του στο πιάτο έναντι αμοιβής!

Έρχομαι ακολούθως στο Συμπόσιο του 1995 με τίτλο “Η ζωή και το έργο του Γεωργίου Γρίβα – Διγενή” το οποίο χαρακτηρίζεις ως «την αλήστου μνήμης εκείνη φαρσοκωμωδία σας» και διαγράφεις όλες τις μαρτυρίες για την «αντιδικτατορική του δράση». Και όμως σ’ αυτή “τη φαρσοκωμωδία” όπως την αποκαλείς, έλαβε μέρος και χαιρέτισε και ο τότε προκαθήμενος της Εκκλησίας της Κύπρου αρχιεπίκοπος Χρυσόστομος, και χαιρετισμό απέστειλε και ο τότε πρόεδρος Κληρίδης. Αν λοιπόν άκοπα αναφέρεις “την ατάκα” του Γεωργίου Παπανδρέου απορώ γιατί δεν μπήκες στον κόπο να αναφέρεις τις μαρτυρίες του στρατηγού Νικολάου Λύτρα, ο οποίος επί χούντας ήταν απότακτος ταγματάρχης και ένα από τα στελέχη της αντιχουντικής οργάνωσης του Γρίβα; Θα μάθαινες τότε πως ένας άλλος απότακτος αξιωματικός που εντάχθηκε κι αυτός στην αντιχουντική οργάνωση του Γρίβα ήταν και ο απόστρατος ταγματάρχης Σπύρος Μουστακλής ο οποίος πέθανε από τα προβλήματα υγείας που του δημιούργησαν τα απάνθρωπα βασανιστήρια που είχε υποστή κατά τη σύλληψή του από τους ανακριτές του. Έχω μια πληθώρα αυθεντικών εγγράφων επί του θέματος τα οποία και κατέθεσα στη λεγόμενη Επιτροπή Φακέλου Κύπρου όταν με είχαν καλέσει για να δώσω μαρτυρία. Όλα αυτά και πολλά άλλα καθώς και οι χιλιάδες εγγράφων που παρέδωσε η φίλη Φανούλα Αργυρού παραμένουν στα κιβώτια των υπογείων της Βουλής, αφού δεν συνέτρεχαν με το προαποφασισθέν πόρισμα της Επιτροπής. Αυτό είναι το φιάσκο του Φακέλου που επικαλείσαι. Πιο κάτω είναι μια χειρόγραφη καταχώρηση του Διγενή στο ημερολόγιο του ημερομηνίας 20.1.1974.

“Γνωρίζω εις ΝΕΣΤΟΡΑ (Σωκράτη Ηλιάδη) αποκαλυφθείσαν υπό ΔΑΜΟΝΟΣ (Μάριο Χριστοδουλίδη) συνωμοσίαν εναντίον μου, υπό της νυν κυβερνούσης εν Ελλάδι κλίκας…”

 Αν λοιπόν επτά μέρες πριν τον θάνατό του ο στρατηγός Γρίβας αποκαλούσε τη Χούντα ως «την κυβερνούσαν εν Ελλάδι κλίκα» πότε πρόλαβε να πραγματοποιήσει αυτή την «ένθερμη» συνεργασία μαζί της που εσύ, ο Σιζόπουλος και το περιβόητο πόρισμα του Φακέλου διατείνεστε;

Το να επιχειρείς να καταχωρήσεις ευθύνες στο Γρίβα για γεγονότα που έγιναν έξι μήνες μετά το θάνατό του, δηλαδή το πραξικόπημα και την εισβολή, είναι όχι μόνο αχρείο αλλά και ανήθικο.

Τέλος, εντελώς εσφαλμένα διατείνεσαι ότι «η δράση της ΕΟΚΑ Β μάς οδήγησε στο πραξικόπημα, την εισβολή και την απώλεια της μισής μας πατρίδας.» Και συνεχίζεις «Αλλού, αυτός ο τύπος (εννοείς τον Γρίβα) θα είχε καταδικαστεί για εσχάτη προδοσία. Για καλή του τύχη πέθανε ενωρίτερα. Έτσι, τον δοξάζετε και ισχυρίζεστε ότι τάχα μου δεν θα άφηνε το πραξικόπημα να εκδηλωθεί.»

Το πραξικόπημα σχεδιάστηκε στην Αθήνα κι όταν εκτελέστηκε η ΕΟΚΑ Β βρισκόταν υπό διάλυση και τα στελέχη της βρίσκονταν άλλα στη φυλακή και άλλα, εκείνοι που υποστήριζαν τη διάλυση της οργάνωσης, στα σπίτια τους. Εξ άλλου γνωρίζεις πολύ καλά ότι τα πραξικοπήματα δεν γίνονται με καλασνίκοφ αλλά με άρματα μάχης κι αυτά τα διέθετε μόνο η Εθνική Φρουρά. Και με αυτά να μη νομίσεις ότι εκφράζω πολιτική θέση επί του ζητήματος αλλά τα αναφέρω ως ιστορική πραγματικότητα.

Αναφορικά με το ποιά έπρεπε να ήταν η τύχη του Διγενή, στον οποίον αναφέρεσαι ως «αυτός ο τύπος» και αλλού «αυτός ο ανόητος», εκείνα που αναφέρεις είναι η προσωπική σου εμπαθής και μεροληπτική γνώμη που είναι έκδηλον ότι εκπηγάζει από το μίσος που τρέφεις ενάντια στο στρατηγό Γρίβα. Δεν μπορείς ν’ ανέβεις έστω ένα σκαλοπάτι του ορθού δημοσιογραφικού ήθους για να δεις πως την Πέμπτη, 31^η Ιανουαρίου 1974, επόμενη μέρα της κηδείας του Διγενή, η Βουλή των Αντιπροσώπων της Κύπρου, σε έκτακτη συνεδρία της τίμησε τον εκλιπόντα Αρχηγό της ΕΟΚΑ ως «άξιον τέκνον της ιδιαιτέρας αυτού πατρίδος Κύπρου» με το ακόλουθο ψήφισμα:

 Η Βουλή των Αντιπροσώπων συνελθούσα σήμερον, ημέραν Πέμπτη, 31^ην Ιανουαρίου 1974, εις έκτακτον επίσημον συνεδρίαν διά να αποτίση φόρον τιμής προς τον εκλιπόντα Αρχηγόν της ΕΟΚΑ Στρατηγόν Γεώργιον Γρίβα – Διγενήν, και μνημονεύουσα τας εξαιρέτους υπηρεσίας τας οποίας ο εκλιπών εθνικός ήρως προσέφερε διά την απελευθέρωσιν της ιδιαιτέρας αυτού πατρίδος Κύπρου, διά ψηφίσματος αυτής ανακηρύσσει τον εκλιπόντα ήρωα Στρατηγόν Γεώργιον Γρίβα – Διγενήν ως «άξιον τέκνον της ιδιαιτέρας αυτού πατρίδος Κύπρου».

Στις 14 Φεβρουαρίου 1974, η Ακαδημία Αθηνών επίσης τίμησε σε συνεδρία της τη μνήμη του στρατηγού Γεωργίου Γρίβα Διγενή. Παίρνοντας πρώτος το λόγο ο πρόεδρος της Ακαδημίας Διονύσιος Ζακυνθηνός XE "Ζακυνθηνός Διονύσιος"  ανέφερε μεταξύ άλλων τα εξής:

 Η Ακαδημία Αθηνών, ως παλαιότερον εστεφάνωσε τον στρατηγόν Γρίβαν, επανακάμπτοντα νικητήν, ούτω και νυν, συνερχομένη εις δημοσίαν συνεδρίαν, προπέμπει αυτόν εν τιμή εις την τελευταίαν του κατοικίαν. Ο Ακαδημαϊκός και Αντιπρόεδρος αυτή κύριος Παναγιώτης Ζέπος XE "Ζέπος Παναγιωτης"  θα είπη τον προσήκοντα λόγον.

Όταν λοιπόν μετά τον θάνατό του, τα ύψιστα πολιτικά και πνευματικά ιδρύματα του Ελληνισμού στην Κύπρο και την Ελλάδα απένειμαν ανώτατες τιμές και διακρίσεις στον εκλιπόντα, εσύ, υπό οποιαδήποτε ιδιότητα, δεν έχεις το δικαιώμα αλλά ούτε και το εκτόπισμα, ούτε ως ιστορικός – που δεν είσαι - ή ακόμα ως τάχα δημοσιογράφος, χωρίς μαρτυρίες και αυθεντικά ντοκουμέντα να εκστομίζεις και να διαδίδεις ύβρεις εναντίον του ιδίου και των συνεργατών του, παραπληροφορώντας με σαχλαμάρες και φτηνές ετικέτες το λαό, παραχαράσσοντας την ιστορία του τόπου.

Λεωνίδας Λεωνίδου

συγγραφέας – ερευνητής

Λονδίνο