ΓΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΣΙΒΙΤΑΝΙΔΗ

ΓΙΑ ΤΟ ΥΒΡΕΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΓΡΙΒΑ

Γεώργιος Γρίβας, ο “ομοούσιος” και αδιαίρετος Διγενής!

Γράφω αυτό το άρθρο με αφορμή ένα δημοσίευμα του Αντώνη Κ. Σιβιτανίδη, Εκπροσώπου Τύπου του ΔΗ.ΚΟ. στην Πάφο που τιτλοφορείται “Γεώργιος Γρίβας, άνευ Διγενή, μυρσίνης και δάφνης: Πρέπει επιτέλους να κοιτάξουμε την αλήθεια στα μάτια”, ημερομηνίας 1.2.2017.

Είναι μια απέλπιδα προσπάθεια ανορθώσεως του ονόματος του Γρίβα;

Γράφει ο Κ. Σιβιτανίδης (Διατηρώ τήν ορθογραφική απόδοσή του): Όποτε κοντεύει το μνημόσυνο του Γεωργίου Γρίβα (ή οι τραγικοί επέτειοι του πραξικοπήματος και της εισβολής) ξεθαρρεύουν οι «εθνικόφρονες», και σε μια απέλπιδα προσπάθεια ανορθώσεως του ονόματος του Γεωργίου Γρίβα, ισχυρίζονται ότι εάν ζούσε ο Γρίβας, ούτε πραξικόπημα, ούτε και εισβολή θα εγίνετω.

Όταν η Βουλή των Ελλήνων απένειμε στον Γεώργιο Γρίβα τη μεγίστη των τιμών του Ἔθνους των Ελλήνων, “άξιος της πατρίδος” (τίτλο που πριν από τον Γρίβα είχε απονέμει μόνο στο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη καί τον Ελευθέριο Βενιζέλο και σε κανένα μετά από αυτόν), όταν η Ακαδημία Αθηνών, το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα τόσο πριν όσο και μετά θάνατο, τον τίμησε με το χρυσό μετάλλιο και ειδική ανακοίνωσή της, και όταν η Βουλή της Κύπρου τρεις μέρες μετά τον θάνατό του τόν αναγνώρισε ως “άξιο τέκνο της ιδιαιτέρας αυτού πατρίδος” δεν χρειάζεται οποιαδήποτε “απέλπιδα προσπάθεια ανορθώσεως του ονόματος του”.  Το τι χρειάζεται είναι οι μέχρι βαθμού παράνοιας συκοφάντες του Διγενή, 43 χρόνια μετά το θάνατό του, να αναζητήσουν αποθεραπεία τους.

Ήρθε στην Κυπρο για δολοφονία του Μακαρίου;

Γράφει ο Κ. Σιβιτανίδης: Ο  Γρίβας το 1971, με την κάθοδό του στην Κύπρο και την δημιουργία της εόκαβήτα … ένα και μόνο σκοπό είχε. Την πραξικοπηματική ανατροπή / δολοφονία του Μακαρίου.

Τήν απάντηση στο πολυσυζητημένο ερώτημα γιατί ήρθε στην Κύπρο ο στρατηγός Γρίβας το 1971 τήν έδωσε ο ίδιος εγγράφως στόν Μακάριο σε επιστολή του που στάλθηκε την Τρίτη, 16 Μαΐου 1972, μέσω Τριτοφτίδη και η οποία έλεγε τα εξής:

“Μακαριώτατε, ό,τι με παρεκίνησε να κατέλθω εκ νέου εις Κύπρον, διασπάσας στενώτατον πέριξ μου κλοιόν εις Αθήνας και διακινδυνεύσας ένα επικίνδυνον θαλάσσιον πλουν, ήτο η επιθυμία μου να προσφέρω και τας τελευταίας μου δυνάμεις εις τον αγώνα της Ενώσεως. Θα απετέλει τραγικήν παρεξήγησιν να νομισθή ότι εις ηλικίαν 74 ετών κατήλθον εις Κύπρον διά να μοιρασθώ μεθ’ υμών την εξουσίαν και να απαρνηθώ τας αρχάς μου, διά τας οποίας επολέμησα και διεκινδύνευσα εν Κύπρω. Υπό την αρχηγίαν μου ο Κυπριακός λαός εθυσιάσθη και εδοξάσθη επί τετραετίαν, διά να απολαύση το δώρον της Ενώσεως. Αισθάνομαι βαρυτάτας τας ευθύνας μου έναντι των θυσιασθέντων παλληκαριών μου και όλου του μάρτυρος Κυπριακού λαού. Τας θυσίας του λαού τούτου είμαι αποφασισμένος να αξιοποιήσω και τα δικαιώματα τούτου να διεκδικήσω πάση θυσία. Και εις την πορείαν μου ταύτην θα ανατρέψω οιαδήποτε εμπόδια, οθενδήποτε προβαλλόμενα.

Μακαριώτατε, εκ της επιστολής σας φαίνεται ότι δεν υπάρχει έδαφος δι’ ειλικρινή συνεννόησιν και συνεργασίαν. Πριν όμως διαχωρίσω πλήρως τας ευθύνας μου, και διά να αντιληφθή ο Ελληνισμός ολόκληρος τας ειλικρινείς προθέσεις μου και την αγάπην που αισθάνομαι διά τον δύσμοιρον αυτόν τόπον, σας προσφέρω μίαν υστάτην ευκαιρίαν, διά να αναλογισθήτε τας ευθύνας σας έναντι τούτου και να αποδείξητε δι’ έργων την επιθυμίαν σας να συνεργσθήτε μετ’ εμού διά την σωτηρίαν του.

Γράφει ο Κ. Σιβιτανίδης: Στο βιβλίο του, «Μακάριος δια πυρός και σιδήρου», ο πλέων ιδεολόγος της Ενωτικής Παρατάξεως , δεξί χέρι του Γρίβα στην εόκαβήτα και εκπρόσωπος τύπου της επταημέρου κυπριακής χούντας του Νικόλαου Σαμψών, ο Σπύρος Παπαγεωργίου αναφέρει ξεκάθαρα ότι, ο αγώνας του Γρίβα και της εόκαβήτα δεν ήταν αντι-χουντικός  αλλά για να ανατρέψει τον Μακάριο και να πάρει την εξουσία και να ανακηρύξει την Ένωση.

Συμφωνώ με τόν κ. Σιβιτανίδη ότι όταν έγραφε το βιβλίο του «Μακάριος δια πυρός και σιδήρου», ο αείμνηστος Σπύρος Παπαγεωργίου ήταν «ο πλέων (με ωμέγα κατά τη γραφή του κ. Σιβιτανίδη) ιδεολόγος». Πράγματι για μια χρονική περίοδο μετά το πραξικόπημα και την εισβολή ο μ. Σπύρος «έπλεε» σ’ ένα πέλαγος αναζήτησης ιδεολογίας και ήταν σ’ αυτή την κατάσταση που έγραψε το πιο πάνω. Όμως δεν χρειάζεται το εν λόγω βιβλίο για να διαπιστώσει κανείς το πιστεύω, τους οραματισμούς και τους στόχους του Διγενή. Από το 1916 βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του πυρός πολεμώντας για τη Μεγάλη Ελλάδα και την Ένωση. Στη Μικρασία το 1919-22, τα χρόνια του μεσοπολέμου  ως καθηγητής στη Στρατιωτική Ακαδημία και μέλος της επιτελικής ομάδας του στρατάρχη Παπάγου, στα βουνά της Ηπείρου το 1940-41 ως επιτελάρχης της ΙΙ μεραρχίας, εναντίον των Γερμανών το 1941-44 και εναντίον των κουμμουνιστών το 1944-45. Το 1955, ενέπνευσε και ξεσήκωσε τους νέους και όλους τους Έλληνες της Κύπρου και το έθνος ολόκληρο σ’ ένα μοναδικό, τιτάνιο και άνισο αγώνα ζώντας σε υγρά καταφύγια καί υπόγειες σπηλιές για την Ένωση. Οι ηρωομάρτυρες της ΕΟΚΑ βάδιζαν στην αγχόνη τραγουδώντας την Ένωση και οι μαχητές της ελευθερίας έπεφταν με την ιαχή Ένωση στα χείλη. Κάτω από το βάρος του αίματος αυτών των ηρωομαρτύρων γύρισε ο Διγενής στην Κύπρο και το 71 για δυο βασικά λόγους: 1) Να πείσει τον Αρχιεπίσκοπο να επαναφέρει το Κυπριακό ζήτημα στην γραμμή της διά δημοψηφίσματος αυτοδιάθεσης (αφού οι Συμφωνίες Ζυρίχης επεβλήθηκαν στο λαό με τις υπογραφές του Μακαρίου και του Καραμανλή) και 2) Να παρεμποδίσει οποιαδήποτε επικείμενη διά των συνομιλιών με τους Τούρκους λύση, που θα απέκλειε ξανά εσαεί την Ένωση.

Θα παρέδιδε την Κερύνεια στους Τούρκους για διπλή ένωση;

Αποτελεί ανήθικη διαστρέβλωση και πλαστογράφηση της ιστορικής αλήθειας η διατύπωση του Κ.Σιβιτανίδη και άλλων ότι «η ένωση που εννοούσε ο Γρίβας ήταν η διπλή ένωση του Σχεδίου Άστεσον του οποίου ήταν υπέρμαχος» καί ότι «η μόνη διαφορά ήταν ότι ο Άτσεσον χάριζε στους Τούρκους την Καρπασία, ενώ ο Γρίβας την Κερύνεια.»   Ο στρατηγός Γρίβας απέρριψε χωρίς συζήτηση το Σχέδιο Άτσεσον που προνοούσε την παραχώρηση της Καρπασίας στους Τούρκους. Απάντηση στις συκοφαντίες εναντίον του σχετικά  με το ζήτημα της Κερύνειας έδωσε ο ίδιος ο Γρίβας όταν ήταν ακόμα εν ζωή, στις 18.8.1973. (βλ. Λ.Λεωνίδου, Βιογραφία Γ.Γ.Διγενή, τόμος 4, σ.492).  Με αφορμή τα κατασχεθέντα έγγραφα της ΕΟΚΑ Β κατά τη σύλληψη του Σταύρου Σταύρου (Σύρου) XE "Σταύρου Σταύρος . Σύρος" , ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος Μιλτιάδης Χριστοδούλου XE "Χριστοδούλου Μιλτιάδης"  αποκάλυπτε στις 11 Αυγούστου 1973 ότι σύμφωνα με το σχέδιο ΑΠΟΛΛΩΝ XE "ΑΠΟΛΛΩΝ, σχέδιο"  η ΕΟΚΑ Β θα αναλάμβανε επιχειρήσεις για την κατάληψη της Αρχής σε όλες τις επαρχίες εκτός από την Κερύνεια XE "Κερύνεια"  και ο ίδιος συμπέραινε πως αυτό ισοδυναμούσε με την παράδοσή της στους Τούρκους. Στις 18 Αυγούστου, εξοργισμένος ο στρατηγός Γρίβας εξέδωσε φυλλάδιο που κυκλοφόρησε τρεις μέρες μετά, το οποίο σύμφωνα με το ίδιο, ήταν “απάντησις εις συκοφαντίας Μακαρίου ότι διά του σχεδίου ΑΠΟΛΛΩΝ παραδίδω την Κυρήνειαν εις τους Τούρκους καί στην κατηγορία ότι εποφθαλμιούσα το προεδρικό αξίωμα και όχι την Ένωση’’.

Στο φυλλάδιο – απάντηση στήν κατηγορία ότι δεχόταν δήθεν να παραχωρήσει στους Τούρκους την Κερύνεια XE "Κερύνεια"  ως αντάλλαγμα για την Ένωση – ο στρατηγός Γρίβας ανάφερε τα εξής:

Δι’ ενός πλαστού εγγράφου το οποίον παρουσιάζει ως συνταχθέν δήθεν υφ’ ημών, διαδίδει σκοπίμως, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι είμεθα έτοιμοι να παραδώσωμεν την περιοχήν Κυρηνείας XE "Κυπριανός, μητροπολίτης Κυρηνείας"  εις τους Τούρκους. Άλλοτε έλεγε το ίδιον περί Καρπασίας XE "Καρπασία" , τώρα εστράφη προς βορράν... Δεν ήτο δυνατόν, και να το σκεφθή κανείς ακόμα, ότι ημείς είμεθα ικανοί να διαπράξωμεν τοιαύτην προδοσίαν κατά της Κύπρου. Ημείς, ως στρατιώτες εις την υπηρεσίαν της νήσου, κατεστήσαμεν την περιοχήν εκείνην καθώς και ολόκληρον την νήσον απόρθητον δι’ οχυρώσεων και άλλων μέτρων που ελάβομεν, ελθόντες εις σύγκρουσιν πολλάκις και προς τον ίδιον (τον Μακάριον) και προς την Ειρηνευτικήν Δύναμιν. Δεν εφείσθημεν κόπων διά να την διατηρήσωμεν ακεραίαν. Δεν εδέχθημεν ποτέ συμβιβασμόν με τους Τούρκους, ο οποίος θα εγένετο με εδαφικά ανταλλάγματα εκ μέρους μας. Ηρνήθημεν διαρρήδην όταν ο πολύς ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ μας εβολιδοσκόπησε διά συμφωνίαν με βάσιν την ΕΝΩΣΙΝ και παραχώρησιν εις την Τουρκίαν μέρους της Καρπασίας XE "Καρπασία" . Δι’ ο και παρεχώρησε τας στήλας του τύπου του εις τους Πλουμίδην και Παλαιολόγον διά να μας καθυβρίζουν, γενόμενοι και οι τρεις υπέρμαχοι της πολιτικής του κ. Προέδρου...

Στο ίδιο φυλλάδιο ο Στρατηγός απαντούσε και στην κατηγορία ότι εποφθαλμιούσε δήθεν την εξουσία στην Κύπρο, ως εξής:

Ανεξαρτήτως των επανειλημμένων σχετικών δηλώσεών μου ότι δεν επιθυμώ ουδέν αξίωμα εις Κύπρον, εις τον κύριον Πρόεδρον κατά μίαν συνάντησίν μας εις το Προεδρικόν Μέγαρον είπον: «Εάν με καλέσετε να καθήσω εις την καρέκλαν που κάθεσθε σήμερον δεν θα δεχθώ. Εγώ δεν επιθυμώ να αμειφθώ με αυτόν τον τρόπον διά τας υπηρεσίας μου προς την Κύπρον». Η δήλωσις μου αυτή ισχύει και σήμερον και ΠΑΝΤΟΤΕ. Ουδέν ΑΞΙΩΜΑ θα δεχθώ εις Κύπρον. Δήλωσις έντιμος, η οποία όμως δεν υιοθετείται υπό του κ. Προέδρου διά τον εαυτόν του. Αγωνίζομαι και θα αγωνίζωμαι εν’ όσω ζω μόνον διά μίαν γνησίαν ΕΝΩΣΙΝ και δεν θα δεχθώ κανένα συμβιβασμόν όπως και δεν θα δεχθώ ουδέν απολύτως αξίωμα εν Κύπρω.

Εν κατακλείδι ο Γρίβας προειδοποιούσε τον Αρχιεπίσκοπο: Τέλος ας έχη υπ’ όψιν του ότι το δένδρον δεν ξηραίνεται με το να πέσουν μερικά φύλλα ή και κλαριά ακόμα. Έτσι και το ημέτερον κίνημα υπέρ της Ενώσεως υφίσταται και θα υφίσταται, αγωνίζεται και θα αγωνίζεται μέχρι της τελικής νίκης...

Επομένως γι’ αυτές τις κατηγορίες έχουμε την ίδια την απάντηση του Διγενή και δεν χρειάζονται ούτε ο μ. Παπαγεωργίου, ούτε οι Τσαγκάρηδες καί οι Σιζόπουλοι και οι λοιποί του φιάσκου - λεγομένου “φακέλου της Κύπρου” να δώσουν μαρτυρίες ή απαντήσεις επί του θέματος για να διακοσμήσουν τά τραγελαφικά εκ των προτέρων προαποφασισθέντα κομματικώς χρωματισμένα συμπεράσματα του.

Σχεδίαζε τη δολοφονία του Μακαρίου από το 1959;

Αποτελεί ακόμα ένα τερατώδες ψεύδος η κατηγορία ο Γρίβας σχεδίαζε δολοφονία του Μακαρίου από το 1959. Ο Διγενής ήταν εκείνος που κατά τη διάρκεια του αγώνα καθιέρωσε το σύνθημα, “Μακάριος – ο εις και μόνος έκπρόσωπος του Κυπριακού λαού”, που το 1959 κάλεσε το λαό σε συσπείρωση γύρω από τον Μακάριο και που έψεξε τους αντιδρούντας εναντίον του Μακαρίου. Κατά τη δεκαετία του 1960, όταν στην Κύπρο λάμβαναν χώρα πολιτικές δολοφονίες, διώξεις διαφονούντων με το καθεστώς, διαφθορά, ευνοιοκρατεία και διάσπαση του λαού ο Διγενής εξόριστος παρακολουθούσε εκ του μακρόθεν τις τραγικές εξελίξεις καί η μόνη του έγνοια ήταν με την επστροφή του στην Κύπρο το 1964, να καταστήσει το νησί ένα απόρθητο φρούριο σε απάντηση των καθημερινών απειλών της Τουρκίας για εισβολή.  Αν ο στρατηγός Γρίβας, ο οποίος ως Αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων Κύπρου από το 1964 ως το 1967 ήταν παντοδύναμος, ήθελε να σκοτώσει τόν Μακάριο, μπορούσε άνετα να το πράξει τότε. Αλλά και στο αρχείο του Στρατηγού της περιόδου 1971-74 υπάρχουν επιστολές από κακώς αντιληφθέντες ή πληροφορηθέντες τους σκοπούς του Διγενή, εθελοντές, που προσφέρονταν να ανατινάξουν ευατούς για να σκοτώσουν τόν Μακάριο, καθώς και απαντήσεις του Στρατηγού ότι αυτός δεν ήταν ο σκοπός του. 

Οργάνωσε το πραξικόπημα έξι μήνες μετά το θάνατό του;

Αποτελεί μέρος της απέλπιδας προσπάθειας Σιζόπουλου και ΣΙΑ να εμπλέξουν τον Γρίβα με το πραξικόπημα, το πραξικόπημα με μυστική συμφωνία με την Τουρκία για διπλή Ένωση και επομένως τον Γρίβα με τη διπλή Ένωση. Όσο τραγικά και αν είναι τα συμβάντα για τον δύσμοιρο λαό μας, όσο καταστροφικά και αν είναι τα αποτελέσματα της βάρβαρης επιδρομής των Τούρκων και της εθνοκάθαρσης των υπό κατοχή τους εδαφών μας, αποτελεί ιστορική ατιμία και αθλιότητα η προσπάθεια διασύνδεσης του αγνού ενωτικού κινήματος στην Κύπρο και του Διγενή με τα άνομα, επεκτατικά και θρασέα σχέδια της Τουρκίας.

Ο Γρίβας δραπέτευσε από τόν κατοίκον περιορισμό του στο Χαλάνδρι της Αθήνας και γύρισε στην Κύπρο το Σεπτέμβριο του 1971 γιατί πίστευε πως θα έπειθε τον Μακάριο να αλλάξει τήν αλλοπρόσαλλη πολιτική που ακολουθούσε και να επιδιώξουν μαζί την επίλυση του προβλήματος διά δημοψηφίσματος, αφού οι Συμφωνίες Ζυρίχης επεβλήθηκαν στον λαό της. Και επειδή στα μάτια όλων των πολιτικών κέντρων της Δύσης ο Μακάριος αποτελούσε το κόκκινο πανί, ήταν “ο Κάστρο της Μεσογείου”, ο Στρατηγός του εισηγήθηκε στη συνάντηση που είχαν το Μάρτιο του 1972 να παραιτηθεί και να υποδείξει εκείνος αντικαταστάτη του. Παρά το ότι αρχικά φάνηκε να το δέχεται, μόλις γύρισε στο Προεδρικό Μέγαρο η συναυλία των κολάκων που τον περιτριγύριζαν, τον έκανε ν’ αλλάξει γνώμη.

Τι πρόβλεπαν τα σχέδια του Γρίβα επί ΕΟΚΑ Β;

Ο Γρίβας με την επάνοδό του στην Κύπρο το 1971 είχε καταστρώσει 30 συνολικά σχέδια δράσης (Βλ. Παράρτημα Βιογραφίας Διγενή, Τόμος 4, σ.666), γιατί ήταν επιτελικός στρατιωτικός καί εξ επαγγέλματος, όπως και στον αγώνα της ΕΟΚΑ, δρούσε με βάση καλά μελετημένα σχέδιά. Στα σχέδιά του όμως αυτά ουδέποτε περιλαβανόταν το σχέδιο ΑΦΡΟΔΙΤΗ, ούτε πρόβλεπαν οποιαδήποτε παραχώρηση ή έστω και νύξη υποχώρησης ἐναντι στην Τουρκία. Ο Γρίβας ήταν ένας έντιμος και ως το κοκαλο γνήσιος Έλληνας, γαλουχημένος με το ιδανικό της Μεγάλης Ιδέας καί της Μεγάλης Ελλάδας για να μπορέσει ποτέ να διανοηθεί τέτοια προδοσία. Τα σχέδια πρόβλεπαν κατάληψη της εξουσίας με μοναδικό και μόνο στόχο την προώθηση, κήρυξη ή επίτευξη του τελικού σκοπού της Ένωσης. Αλλά θα ήταν τρέλα να νομίσει κανείς πως ο Στρατηγός θα επιχειρούσε κάτι τέτοιο αν στην Ελλάδα δεν υπήρχε κυβέρνηση που όχι μόνο θα αποδεχόταν την Ένωση αλλά θα ήταν αποφασισμένη να βγει αν χρειαζόταν σε πόλεμο με τήν Τουρκία. Και επειδή με τη Χούντα στην εξουσία κάτι τέτοιο ήταν απίθανο, ο Στρατηγός καθόρισε δύο όρους υπό τους οποίους θα έθετε σε εφαρμογή το ΑΠΟΛΛΩΝ: 1) υπογραφή νέας συμφωνίας η οποία θα απέκλειε παντοτεινά τήν Ένωση και 2) καθολική επίθεση εναντίον της ενωτικής παράταξης που θα έθετε σε κίνδυνο τη ζωή των ιδίων και των οικογενειών τους. Υπάρχουν λοιπόν τα γραπτά του ιδίου του Διγενή στο αρχείο του για ποιούς λόγους, το πώς και πότε θα εφάρμοζε τα σχέδιά του, τα οποία έχω δημοσιεύσει (Βιογραφία Γ.Γ.Διγενή, 4ος Τόμος) και δεν χρειάζονται παραπομπές σε δευτερογενείς πηγές, σε Αμερικανικά έγγραφα και αλλού για να βρει κανείς τι σκεφτόταν ο Στρατηγός.

Τα συμπεράσματα λοιπόν από τα γραπτά του Διγενή είναι ως εξής:

1.      Ένιωθε τεράστιο το βάρος της ευθύνης γιατί υπό το σύνθημα της Ένωσης μαζί με τον Μακάριο οδήγησαν δεκάδες νέους στην αγχόνη, στα κρατητήρια, στις φυλακές και στα βουνά καί άλλους να γίνουν ολοκαύτωμα στο πεδίο της μάχης και για τον ίδιο θα αποτελούσε μεγίστη προδοσία να απαρνηθεί αυτό το ιδανικό.

2.      Ήταν έτοιμος “να συνεργαστεί καί με τον διάβολο ακόμα” αν νόμιζε πως ήταν δυνατό να πετύχει πραγματοποίηση της γνήσιας Ένωσης.

3.      Δεν θα δίσταζε να ανατρέψει το καθεστώς Μακαρίου, το οποίο τόσο ο ίδιος όσο και οι πλείστοι Έλληνες πολιτικοί και στρατιωτικοί, θεωρούσαν ως ανθενωτικό, υπεύθυνο για τη ματαίωση της γνήσιας Ένωσης τον Αύγουστο του 1964, υπεύθυνο για την εθνική διαφθορά και τις διώξεις που υφίσταντο τόσο οι ενωτικοί αγωνιστές όσο και οι Ελλαδίτες στρατιωτικοί καί ή ίδια η Ελλάδα στην Κύπρο από τα μέσα της δεκαετίας του ΄60, αν με την κίνησή του αυτή θα πετύχαινε την Ένωση. Δεν θα εγχειρούσε όμως κάτι τέτοιο, όπως και δεν επιχείρησε, αν δεν είχε απόλυτα προεξοφλημένη την επιτυχία του.

Ήταν συνεργάτης και εκπρόσωπος της Χούντας στην Κύπρο;

Καταλήγοντας πρέπει να εξετάσει κανείς καί αυτή την κατηγορία του κ. Σιβιτανίδη και άλλων, που χαρακτηρίζει τον Γρίβα ως “συνεργάτη και εκπρόσωπο της Χούντας των Αθηνών στην Κύπρο.”

Αναλογίζομαι πρωτίστως πώς δημοσιεύονται τέτοια επιφανειακά συμπεράσματα χωρίς μελέτη, σκέψη και προβληματισμό τα οποία χαρακτηρίζει αφέλεια και ημιμαθεία;

Ας ανατρέξουμε λοιπόν στα δεδομένα της εποχής.

1.      Ο στρατηγός Γρίβας που κατά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 ήταν Αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων Κύπρου από την πρώτη στιγμή τάχθηκε εναντίον της λεγόμενης “επανάστασης” γιατί γνώριζε τους πρωταγωνιστές της. Είχαν όλοι υπηρετήσει ως κατώτεροι αξιωματικοί υπό τις διαταγές του στον Ελληνικό Στρατό ή στην Κύπρο. Γνώριζε τόσο τις ικανότητες όσο και τα πιστεύω τους. Ευρισκόμενος στην Ελβετία το 1961 πήρε μήνυμα από την ίδια ομάδα συνταγματαρχών που τον βολιδοσκοπούσαν αν δεχόταν να γίνει πρωθυπουργός μιας πραξικοπηματικής κίνησης που ετοίμαζαν κι ο Στρατηγός τους απάντησε: Εγώ καπέλο μιας χούντας δεν γίνομαι!  Ο επικός Διγενής, ο Στρατηγός που αποτελούσε ίνδαλμα για όλους τους αξιωματικούς του Ελληνικού Στρατού, δεν ήταν δυνατό να μπει υπό τις διαταγές τεσσάρων συνταγματαρχών!

2.      Η Χούντα (σε συνεργασία με τον Μακάριο) ήταν εκείνη που του έστησε την παγίδα της Κοφίνου τον Νοέμβριο του 1967, τον ανακάλεσε μαζί με την Ελληνική Μεραρχία εκ Κύπρου και τόν έθεσε υπό κατ’ οίκον περιορισμό στην Αθήνα. Από ένα παντοδύναμο Στρατηγό που μπορούσε να ρυθμίσει το μέλλον της Κύπρου τον κατέστησε αδύναμο να έχει οποιαδήποτε επιρροή στην εθνική υπόθεση της μεγαλονήσου.

3.      Για ανατροπή  αυτής της Χούντας την οποία  ο Διγενής θεωρούσε επικίνδυνη τόσο για την Ελλάδα όσο και για το εθνικό ζήτημα της Κύπρου, οργάνωσε ένοπλη κίνηση το 1968 στην οποία εντάχθηκαν απόστρατοι αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού όπως ο Μουστακλής, ο Λύτρας καί ο Καρούσος αλλά και πολλοί Κύπριοι φοιτητές. Η κίνηση αυτή προδόθηκε και τελικά διαλύθηκε.

4.      Οι σχέσεις του με αυτή τη Χούντα έφτασαν στο ναδίρ, λίγο μόνο καιρό πριν δραπετεύσει, με το δημόσιο ράπισμα που κατάφερε εναντίον των κυβερνώντων σε ομιλία του στο κινηματοθέατρο Ακροπόλ στις 4 Απριλίου 1971 (όπως και την προηγούμενη χρονιά στο κινηματοθέατρο Ορφέας) κατά τον εορτασμό της επετείου έναρξης του αγώνα της ΕΟΚΑ, όταν τους παρομοίασε με “τους βεζίριδες της οθωμανικής αυτοκρατορίας που απαγόρευαν τή συζήτηση των κοινών”. Ουδείς πολιτικός ή στρατιωτικός εντός Ελλάδος είχε την τόλμη να πράξει κάτι τέτοιο, εν καιρώ δικατορίας.

Αυτός ήταν ο Διγενής όταν στις 28 Αυγούστου 1971 δραπέτευε της συνεχούς παρακολούθησης του διαμερίσματός του στο Χαλάνδρι  από τους άνδρες των μυστικών υπηρεσιών και διέφευγε για τη Ρόδο και ακολούθως τήν Κυπρο.

Έχω δημοσιεύσει (Λ.Λ. Βιογραφία Διγενή, Τόμος 4) μια σειρά χειρόγραφων σημειώσεων και εγγράφων του Διγενή σχετικά με τις σχέσεις του με τη στρατιωτική κυβέρνηση της Αθήνας. Εδώ αναφέρω μόνο μία χαρακτηριστική σημείωση στο ημερολόγιο του. Στις 20 Μαρτίου 1972, πληροφορείται από τον στρατηγό Καρατζένη την ύπαρξη διχοτομικού σχεδίου για την Κύπρο που συμφωνήθηκε μεταξύ Χούντας και Τουρκίας. Εκφράζοντας τον αποτροπιασμό του σημειώνει: 

“ΝΑΒΑΡΩΝΗΣ (Κοσμάς Μαστροκόλιας) μου ἀπέστειλε εἰδικάς πληροφορίας αἵτινες τοῦ ἐπεδόθησαν ὑπό στρατηγοῦ Καρατζένη, προερχόμεναι ὡς οὗτος λέγει ἀπό ἁρμόδιον Ὑπάλληλον τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν. Εἰς ταύτας φαίνεται ὅτι ὑπάρχει μυστική συμφωνία Χούντας – Τουρκίας μετά τάς ἐκλογάς τῆς Ἀμερικῆς διά διχοτόμησιν τῆς Κύπρου. Ἐκπληκτικόν! Δέν ἀνέμενε κανείς ὄχι ἀπό στρατιωτικούς ἀλλά ἁπλούς πολίτας τοιαύτην προδοσίαν, διά νά ἐξασφαλίσουν τήν παραμονήν των εἰς τήν Ἀρχήν.»

Για να μη θεωρηθεί ότι κάνω εφεύρεση των ντοκουμέντων αυτών παραθέτω την πιο πάνω χειρόγραφη σημείωση του Διγενή ημερομηνίας 20.3.1972

Δεν χρειάζεται νά προσθέσω οποιαδήποτε σχόλια σ᾽ αυτό γιατί αποστομώνει τους συκοφάντες του όπως ο Κ.Σιβιτανίδης.

Καταλήγοντας, ο Γεώργιος Γρίβας, ο Διγενής, γεννήθηκε Έλληνας, πολέμησε για την ιδέα της Μεγάλης Ελλάδας σε όλους τους πολέμους του ἐθνους στην εποχή του και τραυματίστηκε, τιμήθηκε με πληθώρα στρατιωτικών μεταλλίων και με την ανώτατη τιμή του ἐθνους των Ελλήνων. Κάτω από τίς διαταγές του πολέμησαν οι γενναίοι μαχητές της ΕΟΚΑ. Η θεωρία ότι ο Γεώργιος Γρίβας ἠταν μια διχασμένη προσωπικότητα, δηλαδή ο ένδοξος Διγενής ως το 1959, ο  υπερασπιστής της Κύπρου ενάντια στις Τουρκικές απειλές το 1964-67 και ο προδότης Γρίβας τα τελευταία 4 χρόνια της ζωης του, βαυκαλίζει μεν τους ἀσπονδους μέχρι ψυχοπάθειας εχθρούς του αλλά αποτελεί ένα ασύστολο ψεύδος και μια εσκεμμένη συκοφαντία για σπείλωση του ονόματός του. Ο Γεώργιος Γρίβας ήταν και παρεμένει ένας: ο “ομοούσιος” και αδιαίρετος Διγενής.

Λεωνίδας Λεωνίδου

συγγραφέας – ερευνητής

Λονδίνο, 3 Φεβρουαρίου 2017

Λεωνίδας Λεωνίδου

συγγραφέας – ερευνητής

Λονδίνο